24

      Miasto Miyazaki liczy ponad trzysta tysięcy mieszkańców. Leży nad samym brzegiem Oceanu Spokojnego. Mieszka w nim półtora tysiąca obcokrajowców, mniej niż pół procenta całej populacji miasta. Cały rejon bardzo przypomina Kalifornię. Dwa lata temu w okolicach Miyazaki powstało potężne, zbudowane na wzór amerykański centrum handlowe. Ostatnio gubernatorem całego rejonu został niezależny kandydat, były komik, Hideo „Sonomanma Higashi” Higashikokubaru. Prasa rozpisywała się wtedy o kryzysie współczesnego systemu politycznego.
      Tuż przy plaży, za miastem, leży potężny kompleks hotelowy Sheraton Phoenix Golf Resort. To w tym hotelu, według Michiko, młodzi kochankowie uczą się pierwszej miłości.
      Centrum Miyazaki nie różni się niczym od setek innych japońskich miast. Zadaszone ulice chronią od słońca i deszczu maleńkie knajpki. Siedzimy w jednej z nich. Michiko zarezerwowała dwa miejsca przy długiej barowej ladzie. Po drugiej stronie dyskretna obsługa przygotowuje dania i nalewa trunki. Knajpka jest dość typowa. Wygłodniali, obcy sobie restauracyjni goście siedzą ramię w ramię delektując się wspólną rzeczywistością. „Razem, a jednak osobno. Ciekawy przykład zbiorowej samotności” – myślę.
      Restauracja jest ulubionym miejscem całej rodziny Michiko. Za kilka dni jej rodzice mają wpaść tu na kolację. Michiko jest bardzo uroczysta. Ubrana w odświętne kimono czuje się gospodynią całego miasteczka. W nim się urodziła i wychowała. Zwiedzam jej młodość, widzę pierwsze pocałunki, słyszę łomot zakochanego serca. Tu uczyła się czułości i radości nagiego przytulenia. Tu została kobietą.
      – Mój siedemdziesięcioletni mąż ma dwudziestoletnią kochankę – głos należy do postawnej Japonki w podeszłym wieku. Siedzi kilka osób dalej.
      – Powinnaś być szczęśliwa. Cieszy się życiem – ton kucharza jest pełen przyjacielskiej wymówki.
      – Jej mąż był lekarzem i ma dużo pieniędzy – słyszę dyskretny szept Michiko. – Nie wierzę, że jest jego kochanką, pewnie dotrzymuje mu tylko towarzystwa. Starsi panowie bardzo lubią przebywać w towarzystwie młodych dziewcząt.
      Popijamy tutejsze piwo. Świat robi się coraz bardziej kolorowy i piękny. Uśmiechnięty kucharz podaje miejscową wersję sushi, ryż przełożony plasterkiem surowej wołowiny. Specjalność południowych okolic Japonii. Drzwi otwierają się nagle i do restauracji wchodzi starszy pan ubrany w bardzo porządny szary garnitur. Szuka wzrokiem wolnego miejsca i po chwili wahania siada obok postawnej Japonki. Ma ze sobą dużą brązową, urzędniczą teczkę.
      – To słynny Pachinko*-man – w głosie Michiko słychać poruszenie.
      – Co masz na myśli? – patrzę ciekawie na starszego mężczyznę.
      – To zawodowiec. Gra to jego praca. Wstaje rano, zakłada porządny garnitur, bierze przygotowany przez żonę lunch i idzie na osiem godzin do pracy. Gra od dziewiątej rano do piątej wieczorem.
      – To musi zawsze wygrywać – moja ciekawość rośnie.
      – Wygrywa jakieś dwieście tysięcy jenów miesięcznie. Pracuje tak od dwudziestu lat.
Patrzę jak Pachniko-man wyjmuje dwie metalowe kulki z uszu. W lokalach Pachinko panuje straszny hałas.
      – Czy znasz tajemnicę jego powodzenia?
      – Nigdy nie bierze nadgodzin – odpowiedź Michiko jest bardzo poważna.