3

      Jest wilgotno i zimno. Nawet głośne zwykle ptaki milczą na gałęziach przyczajonych drzew. Buddyjski cmentarz czeka na kolejne dusze zmarłych. Leży w Minami-Azabu, jednej z lepszych dzielnic Tokio. Tu nagle kończy się rozhukana metropolia i przechodzi w ciche miasteczko małych domków. Domki tłoczą się obok siebie w plątaninie wąskich uliczek, swoim życiem napierają cierpliwie na milczący cmentarz. Za metalową cmentarną furtką stoją w rzędach szczupłe nagrobki. Pamiętają długie stulecia przetaczającego się obok życia.
      Wracam z Bond baru, lokalnej knajpki, miejsca spotkań mieszkających w okolicy gaijinów. Mała ostoja normalności w japońskim zgiełku inności.
      Widzę je kątem oka. Siedzą na gałęziach cmentarnych drzew udając podmuchy nocnego wiatru. Okoliczne drzewa są nieporuszone, jakby zastygłe ze strachu.
      – Kim jesteście? – pytam.
      W odpowiedzi słyszę groźny szum potężnych konarów. Są wyraźnie oburzone moim zuchwałym pytaniem.
      – Czy jesteście kami*?
      Po gałęziach przelatuje niecierpliwy powiew. Wygląda jakby zbierało się na burzę. Wiatr przeskakuje z drzewa na drzewo i po chwili w obrębie cmentarza szaleje wietrzna burza.
      – Czy znasz drogę kami? – słyszę w głowie bezdźwięczne pytanie.
      – Znam – odpowiadam.
      Patrzę na boleśnie powykręcane konary. Pochylają się groźnie w moją stronę. Żałuję, że nie mam ze sobą łuku i strzał. Są jedyną obroną przed demonami wiatru.
      – Strzały tu nic nie pomogą, ich sprzedaż to tylko dodatkowy dochód ubogich świątyń – szum wiatru przechodzi w cichy złośliwy chichot. – Czego chcesz? Twoja droga nie jest naszą drogą.
      – Wiecie, czego chcę. Dajcie mi oczywistą radość życia i odwagę codziennego umierania.
      Wiatr kąsa pobliskie drzewa. Opadające liście biją mnie po twarzy.
      Podnoszę dłonie ku koronom drzew. Kolejne demony przechodzą przez moje ciało dzieląc się swoją wiecznością.
      – Skazujemy cię na samotność. Tylko droga kami może cię ocalić – słyszę przez szalejący wiatr.